مرد سالم به مدت ۴۰ روز با نارسایی تنفسی در اردوگاه می رود.

این یک چالش تشخیصی بود و پزشکان شروع به بررسی لیست امکاناتی کردند که می تواند با وضعیت وی مطابقت داشته باشد. اولین حدس ذات الریه می تواند برخی از یافته های تنفسی وی را توضیح دهد ، اما او سرفه ای نداشت ، برای عوامل بیماری زای تنفسی مشترک منفی آزمایش کرده بود ، و تصویربرداری ریه کاملاً مناسب نبود ، و این امر بعید به نظر می رسد. سرطانهای خون ، مانند پلی سیتمی ورا ، ممکن است بتوانند غلظت بالای سلولهای خونی را توضیح دهند. و همچنین ممکن است او را در برابر عفونت های فرصت طلب ریه ، مانند یک عفونت قارچی که می تواند نشانه هاله را توضیح دهد ، آسیب پذیرتر کند. اما سرطانهای خون نیز بعید به نظر می رسید که او اندامهای بزرگ شده ای ندارد ، که اغلب با چنین شرایطی دیده می شود. احتمال دیگر سندرم ریوی و حساس بود ، اما این نیز با پرونده این مرد مطابقت نداشت.

تشخیص

یک احتمال دیگر وجود داشت که به نظر می رسید همه جعبه ها را تیک می زند: تب ، علائم دستگاه گوارش ، اشباع اکسیژن کم ، ورم ریوی و شوک – عفونت هانتاویروس.

Hantaviruses ویروس های RNA هستند که جوندگان را در سراسر جهان آلوده می کنند. آنها به طور معمول باعث عفونت های بدون علامت و مزمن در حیوانات می شوند که ویروس را به طور گسترده ای از طریق ادرار ، مدفوع و بزاق خود در محیط های خود پخش می کنند. انسان هنگامی که ذرات ویروس از مناطق آلوده به جوندگان به داخل هوا هم زده می شوند و از طریق تماس مستقیم با ویروس از طریق چشم ، بینی ، دهان یا بریدگی استنشاق می شوند ، آلوده می شوند.

در انسان ، عفونت ویروسی چیزی جز بدون علامت است. در حالی که مکانیسم بیماری کاملاً درک نشده است ، به نظر می رسد که این ویروس قادر به تعدیل پاسخ های ایمنی در انسان است و باعث می شود رگ های خونی و مویرگ ها در مکان های مختلف بدن شروع به نشت پلاسما کنند. این منجر به ایجاد سیال در ریه ها (ورم ریوی) و فروپاشی گردش خون سیستمیک می شود.

عفونت هانتاویروس قلبی ریوی به طور معمول چهار مرحله دارد: دوره جوجه کشی ، که می تواند تا ۴۵ روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس دوام داشته باشد. یک مرحله تولیدی تا ۱۲ روز ، که با تب ، خستگی و درد مشخص می شود. مرحله قلبی ریوی ، که در آن مشکل تنفس ، اشباع اکسیژن کم و شوک ایجاد می شود. سپس ، اگر آن را درست کنید ، مرحله چهارم ، که در آن علائم تنفسی بهبود می یابد ، اما خستگی طولانی وجود دارد و کلیه ها مقادیر زیادی ادرار را به طور غیر طبیعی ایجاد می کنند.